در روز های گذشته یادداشتی توسط استاد مصطفی دری پیرامون آداب تحول خواهی در سایت فقاهت منتشر شد که  یکی از کاربران در پاسخ به ایشان مطالب ذیل را ارسال کردند.

بسم الله الرحمن الرحیم
در رابطه با یادداشت اخیر استاد دری نکاتی می بایست مطرح گردد.
اما ابتدا لازم می دانم متذکر شوم که؛ استاد دری به جد جوانی خوش فکر و انقلابی و تحول خواه است. با این وجود نسبت به یادداشت اخیرشان نکاتی دارم:

۱. ایشان می گویند “باید ادب به خرج داد و حرمت نگه داشت” سخن کاملا درستی است. ولی مشکل وقتی درست می شود که نوبت به تعیین مصادیق بی ادبی می رسد، در حوزه ی ما متاسفانه گاهی بیان صریح و مؤدبانه اما بدون تملق حمل بر بی ادبی می شود که باید برای آن فکری کرد. و با فرهنگ سازی میان بی ادبی و صراحتِ در عین متانت و ادب تفاوت قائل شویم. در ضمن نکته ای که ایشان در مورد فدائیان اسلام فرمودند نظر ایشان است. بسیاری معتقدند حرکت فدائیان تأثیر بسزایی در به نتیجه رسیدن حرکت امام داشت. و البته خود امام (ره) درخواست شفاعت برای ایشان را داشتند که مقبول نیفتاد که موجب ناراحتی و عصبانیت شدید ایشان شد در حالی که اگر این درخواست ناحق بود عصبانیت امام (ره) نابجا بود.
۲.  می گویند “برای تغییر باید صبور بود” که سخنی منطقی است. اما سؤال اینجاست آیا ۳۸ سال صبر کافی نیست؟؟ گویا معیار صبر در حوزه نسبت به همه ی دنیا متفاوت است!
آیا ۲۵ سال سپری شدن از مطالبه رهبری مبنی بر تغییر کتب و تحول در نظام آموزشی کم است؟!
۳. می گویند “تغییر باید آرام باشد تا همگان همراه شوند” آیا متوقف کردن تغییر بر پذیرش همگان تعلیق بر محال نیست؟! به راستی اگر امام عظیم الشأن ما می خواست منتظر شود تا همه ی حوزویان با انقلاب موافق شوند بعد دست به حرکت های اولیه ی انقلاب بزند اساسا انقلابی صورت می گرفت؟ همانطور که خود شما بیان نمودید بسیاری از حوزویان در سال ۴۲ با حرکت امام مخالف بودند، آیا این بدان معناست که امام عجله داشت؟! به قول خود شما اگر انقلاب به ثمر نمی نشست بسیاری از بزرگان نمی گفتند که ایشان خون هزاران نفر را تلف کرد؟!
بله هرکس بخواهد تغییری در حوزه ایجاد کند باید صبور باشد چرا که حوزه ای که ما می بینیم و می شناسیم حاضر نیست تن به تغییر بدهد. و با تمام قوا در مقابل تغییر مقاومت می کند. پس اگرچه کسانی با تمام قوا تلاش می کنند باز برای رسیدن به نتیجه باید صبور باشند.
۴. در پایان سخنی که از همه برایم عجیب تر بود می آورم ” باید آن‌قدر گفت و نوشت و طرح داد و صبر کرد که ساختار معیوب فعلی، برای حلّ مسائل امروز و آینده، چنان لنگ بزند که همگان آرزوی تغییرش را بکنند”

به راستی دیگر چه اتفاقی باید بیفتد تا همگان باور کنند ساختار فعلی معیوب است؟!! آیا اینکه امروز ما در طلیعه ی سی و نهمین سال انقلاب شکوهمند اسلامی هستیم ولی هنوز حوزه نتوانسته است برای جوانب مختلف حکومت تئوری پردازی کند و ما ناشیانه حکومت می کنیم. اینکه هنوز علوم انسانی مسموم غربی ترجمه می شود و در کشور اسلامی ما تدریس می شود. اینکه هر روز وضع جامعه ی دینی ما بدتر می شود، اینکه در جامعه ی اسلامی ما اقتصاد ربوی بیداد می کند اینها کافی نیست تا همگان باور کنند تغییر لازم است؟
حتما باید کمر انقلاب بشکند و ثمره ی خون دهها هزار شهید و مجاهدت هزاران آزاده جلوی چشممان بر باد برود تا بر همگان ثابت شود این حوزه پاسخگوی جامعه ی اسلامی نیست و نیاز به تغییر دارد؟! تا کی باید صبر کنیم تا همگان همانند رهبری معظم بدانند که آنچه در حوزه تاکنون انجام شده است یک صدم از آن چیزی است که باید انجام می گرفته است! و ما همچنان دلخوش به پذیرش طلاب بیشتر و نوشتن مقالات بیشتر و ساختن مدارس بیشتریم. غافل از آنکه در یک سیستم معیوب هرچه هم طلبه پذیرش شود مشکل حل نخواهد شد، نتیجه اش می شود همانکه اکنون می بینیم و نیازی به توضیح آن نیست…

◾️نویسنده: علیرضا فروشانی