حوزه علمیه در کنار تمام موفقیت هایش، دردهایی هم دارد که مدتهاست دنبال طبیب می گردد؛ اما طبیب کسی نیست جز خود طلاب، البته طلاب با انگیزه، دارای همت عالی و مسئولیت پذیر. ایشان نباید منتظر کسی باشند که برای آنها کاری کند. درست است که باید از سیستم آموزشی و مدیریت انتظار تغییر داشته باشیم و بار اصلی بر دوش مسئولین است، اما این توقع، لازمه ای با فراموشی رسالت خویش در رفع مشکلات ندارد. اگر هرکسی بار سنگین تحول را بردوش دیگری گذارد و چشم به حرکت وی داشته باشد، پیشرفت و رشدی حاصل نخواهد شد. انسان دردمند برای حل مشکل، دغدغه و برنامه دارد نه اینکه یک تماشاچی خنثی باشد. همیشه خود را در یک میدان جنگ می بیند که سهمی دارد در پیروزی و شکست. بُرد او برد همه و باخت همه باخت اوست. یادمان باشد در جنگ کسی تنهایی پیروز نمی شود.

حرکتهای بزرگ اجتماعی در سایه همکاری عمومی اتفاق می افتد نه تکروی های فردی. رخ داد تحول از اموری است که به درخواست همگان نیاز دارد. ضروریست همه طلاب عزیز به سمت آن خیز بردارند تا بتوان حوزه را متحول خواند. توان یک دست بیش از یک ظرف نیست ولی با هزار دست می توان هزاران ظرف را جا­به­ جا کرد. یک جوی کوچک در کنار رودخانه محلی از اعراب ندارد اما اگر به رودی بزرگ تبدیل شود، دیگر نمی توان به آن فکر نکرد و بی اعتناء بود. رودخانه تحول هم اکنون نیاز به صدای خروش بیشتری دارد. حتی با یک حمایت کوچک و حضور ساده می توانیم آن را روان تر کنیم. گاهی شخصیتی خشت اصلاح و تغییر را می گذارد اما برای نتیجه دادن، به آجر چینی دیگران نیاز دارد. خاموش بودن و حمایت نکردن از جریان تحول، گناه نابخشودنی ست. هرکسی هر توانی دارد، نباید مضایقه کند.

متاسفانه عده ای از طلاب-که کم هم نیستند-فقط روحیه استفاده گری (دوشیدن) دارند و ظاهراً هیچ وقت قرار نیست آنها هم زحمتی بکشند. نُقل زبانشان گلایه کردن از مشکلات و نق زدن است. مشکل را می بینند اما حاضر نیستند قدمی برای علاج آن بردارند. منتظرند دیگران از امکانات خویش بزنند و بساط خود از دست دهند تا مشکل حل شود اما هرگز خاکستری بر بساط آنها ننشیند. دوشیدن بیشتر، فکر آنها؛ فراهم نکردن آذوقه، هَم ایشان و طلب شیر بیشتر و با کیفیت، ذکر شان است. نیاز شدیدی به ایثارگر دارند. ایشان وارث همانهایند که از وضع موجود ناراحت اما بر لب بام می نشینند تا دیگران پیش روند؛ یا شهید شوند و آنها به کنج خانه فرو روند یا اینکه به پیروزی رسند و آنها استفاده کنند.

هرچه پذیرش مسئولیت در این مهم بیشتر باشد، آرمان تحول نزدیک تر و هرچه کمتر باشد، دور تر به چشم می آید. با گلایه کردن گره مشکلی گشوده نخواهد شد. بی مسئولیتی، مصیبتی بس بزرگ تر از مشکلات حوزه است و مسئولیت پذیری دوای تمام مشکلات است. هر طلبه ای که اشکالی دارد یا بیننده ی نقصی است، سزاوار است در اصلاح آن برآید. نمی توان کسی را وظیفه شناس بخوانیم در حالیکه ساختمان عمومی را رها کرده و به فکر تاسیس ساختمانی خصوصی برای رفاه خویش است. حوزه برای درمان مشکلاتش نیاز به مسئولیت پذیری نسل جوان دارد. کسانی که دغدغه انقلاب و پایمالی خون شهداء دارند، بدانند اگر حوزه اصلاح نشود و فیضیه کارآمدی لازم را ایفاء نکند، انقلاب عقب می ماند و سردی هولناکی در انتظار آتش انقلاب است چرا که روحانیت هیزم آن را به دست دارد.