حضور حجة الاسلام و المسلمین اكبر نژاد و امثال ايشان، فرصت خوبي براي سنجش سطح عقلانيت، نقد پذيري و آزادانديشي در بين طلاب، اساتيد و مسئولين حوزه ها به حساب می آید، چرا که مي تواند بسياري از لايه هاي پنهان و مگوي حوزه های ما را هويدا كند.
حضور ايشان در اصفهان و ساير استانها و طرح برخي مباحث در مورد خلأها و خلل هاي حوزه ، مورد نقد جدي برخي اساتيد و مسئولين قرار گرفت.
برخی اساتيد و مسئولين محترم و زحمت كش حوزه، به طرح مباحث نقادانه ی ايشان در حضور طلاب معترضند و دليل خويش را هم عدم بلوغ فكري و نبود بستر های آزادانديشي در طلاب می دانند.
لکن برای من سؤال است که آیا این عزیزان خود می دانند که پرده از چه رازی برداشته اند؟ آیا پی به عمق فاجعه برده اند؟
اين خود اقراري ناخودآگاه مبني بر فراهم نکردن بسترهاي لازم برای كرسي هاي آزاد انديشي و نظريه پردازي از جانب خود مسئولین و برخی اساتید گرامی است، که پس از سالها نتوانستند این شاهرگ حیاتی را احیاء کنند.(حیاة العلم بالنقد و الرد).
واقعا من از اساتيد عزيز و مسئولين خدوم حوزه سوال می کنم، كه شما تاكنون چه مي كرديد و در كجاي اين باغ سیرمی کردید ، كه پس از گذشت سالها، هنوز در بستر سازي قواعد آزاد انديشي و تفكر نقادانه در حوزه ای به این قدمت، عاجز و ناتوانید؟

واقعا چه مصیبتی برای یک نهاد علمی، که صدها سال سابقه علم و تمدن در کارنامه خود دارد، از این بدتر و قبیح تر است که در مورد آن بگویند: بستر آزاد اندیشی و بلوغ تفکر نقادانه در آن وجود ندارد؟
چرا باید دانشگاهی که عمر آن فقط کسری از تاریخ مکاتب و مدارس سنتی حوزوی است، اکنون در آزاد اندیشی از ما پیشتاز باشد؟ واقعا چه بر سرمان آمده است؟

شما با اين اقرار، ناخواسته پرده از فجايع اسرار آميزي برداشتيد كه به ما اين فرصت را داد تا حق علمي و معرفتي خويش را از شما مطالبه كنيم و (در عين تواضع ) از شما بپرسیم كه مگر شما مسئولين اين حوزه نبوديد؟ و مگر در قبال رشد و بلوغ فكري و معرفتي طلاب مسئول نيستيد؟ پس غیر از بروکراتیک کردن ساختار خشک اداری حوزه چه می کردید؟

شما در محضر خداوند آندم كه به فرموده قرآن بانگ برمي دارند:۞وقفوهم انهم مسئولون ۞ با اين كارنامه ای که در حوزه آزاد انديشي از شما می بینیم  و البته خود هم به آن اقرار دارید، چه پاسخی خواهید داد؟
مثل شما عزيزان، مثل پدر كم مسئوليتي است كه در عين اينكه اقدام چشم گيري براي تربيت بُعد ايماني فرزندانش نكرده و حتي يك بارهم آنان را به مسجد نبرده است، از فرزندانش انتظار ايمان و عقيده استوار دارد! آخر مؤمني كه مسجد نديده باشد چگونه مؤمني است؟ مؤمني كه با اهل ايمان مراوده نداشته باشد چگونه مؤمني خواهد بود؟ شناگری که در آب نیفتاده باشد، چه شناگری از آب در می آید؟!
طلبه و طالبان حقی هم که در محافل آزاد اندیشی و تضارب آراء، رفت و آمد نداشته باشند، چگونه محققی خواهند بود؟
شما اساتيد گرامی و مسئولين دلسوز، مگر چند بار كرسي آزاد انديشي برگزار كرده ايد و مگر چقدر طلاب را با فضاي نظريه پردازي و نقد و آزاد انديشي عميق درگير كرده ايد، كه اکنون بر سر ما فریاد می زنید و لب به اعتراض مي گشاييد كه اينجا جاي نظريه پردازي و نقد بزرگان و اعاظم حوزه نيست!
اگر اينجا جايش نباشد پس كجاست؟ چه کسی دلسوز تر از خود حوزویان نسبت به حوزه سراغ دارید؟
آيا اين سوال را از خود نپرسيدید که چرا ملتزمان حوزه نبايد پس از گذر سالها، هنوز بستر و آمادگي يك كرسي جدي نظريه پردازي و آزاد انديشي را نداشته باشند؟ محقق و روحانی و طلبه ای که محفل آزاداندیشی و نقد و تضارب رأی به خود ندیده باشد همچون شناگر آب ندیده و مؤمن مسجد نرفته است.

در پایان، ضمن اینکه از تلاشهای مسئولین ارجمند و خدوم حوزه تشکر می کنم و دستشان را به نشانه ی تواضع و ادب می بوسم، از ایشان خواستارم اگر تاکنون به خود زحمت و مشقت برگزاری چنین کرسی هایی را نداده اند، اکنون که بابی برای چنین امر بابرکتی، توسط استاد اکبر نژاد و امثال ایشان، مفتوح گشته، درِ خیر را نبندند و خواهشا بیش از آنکه نگران آشفته شدن ذهنیت طلاب باشند؛ نگران نبود کرسی های مستمر آزاد اندیشی باشند، که در پرتو مراوده و حضور در این کرسی هاست که اندک اندک، طلاب الفبای آزاد اندیشی را فرامی گیرند.
سید رسول صفوی(از حوزه علمیه اصفهان)