? قانون آزاد اندیشی

? در میدان آزاد اندیشی تنها یک قانون باید حکمفرما باشد و آن استدلال است. در غیر اینصورت، اگر اجازه ی ورود به «تحجر» و «تحکم» و «تهدید» و «شخصیت زدگی» داده شود، باید فاتحه ی آزاد اندیشی را خواند. تنها باید به این اندیشید که نظریه پرداز «چه گفته؟» و «آیا نظرش قابل قبول است یا نه؟» اگر نظر اشتباهی دارد، باب گفتگو را باز کنیم و جوابش دهیم. و اگر نظر درستی دارد، بپذیریم و یا حداقل، مخاطبان را باشعور فرض کرده و قضاوت را به آنها بسپاریم.
?در مقابل، بدترین برخورد با یک اندیشه این است که بپرسیم: «چه کسی گفته؟ چند ساله است؟ قبلا چه کارها کرده و کجاها رفته؟ چه مقاله ها و کتاب هایی نوشته؟ اساتیدش چه کسانی هستند؟ با کجا در ارتباط بوده و است؟ چند سال سابقه تدریس دارد؟ و…» و بر اساس این ملاکات نظریه را نقد کنیم. نظریه دادن، ربطی ندارد به سن و سابقه و امتیازات.
?نویسنده: هادی چیت ساز