هادی چیت ساز

«چرا تفكر و انديشه‏ ی اصلاح حوزه كه نزدیک یک قرن در حوزه‏ هاى علميه سابقه دارد، جامه‏ ى تحقق نپوشيده است؟

چرا آن آرزوها و چيزهايى كه هميشه زبدگان و روشن‏فكران و فضلا و دلسوزان و دردمندانِ حوزه‏ها دنبالش بودند، تحقق پيدا نكرده است؟

آيا ما خيلى تنبل بوديم؟

آيا انگيزه‏ ها كم بوده است؟

آيا ابزار كار در اختيار نبوده است؟

آيا مانعى به صورت شناخته وجود داشته يا موانع و روادعى به صورت مبهم و مرموز ايجاد مى‏ شده است؟

همه‏ ى اين‏ها قابل بررسى است و علت هركدام باشد، امروز حجت بر ما تمام است كه آنچه را كه در طول سالهاى متمادى انجام نشده، انجام بدهيم.»(۱)

این سوالات و امثالش، سؤالات بیست و هفت سال پیش حضرت آقا از حوزویان است.
در واقع همان سؤالات امروز ما از گذشتگان و سؤالات آیندگان از ماست.
پس تا دیر نشده، باید کاری کرد…

چه کسی مسئول است؟

«امروز، بهانه‏ ها منقطع است و همه بايد براى ساختن و اصلاح حوزه- و اگر اين تعبير به گوشها سنگين نيايد، بگوييم براى مدرنيزه كردن حوزه- منطبق با نيازها بكوشند. همه مسئوليت دارند و تمام كسانى كه دستشان مى‏رسد كارى انجام بدهند- از طلّاب تا فضلاى جوان تا مدرّسان و مراجع عظام (أعلى اللّه كلمتهم) تا مسئولان كشور و مؤمنان و علما و دين‏باوران و مخلصان دانشگاهى كه در سطح كشور هستند- هركدام مى توانند سهمى در اين كار داشته باشند.

البته در اين مورد، من براى خودم احساس مسئوليت مى‏كنم و در حيطه‏ى خاصى، آنچه را هم كه احساس كنم تكليف من است، إن شاء اللّه آن را انجام خواهم داد و منتظر نمى‏مانم كه شرايط خاصى پيش بيايد. اگر واقعاً در اين زمينه تكليف شرعى فعلى منجّزى را احساس كنم، در آن حدى كه به من مربوط خواهد شد، به فضل پروردگار معطل نخواهم ماند؛ ليكن تكاليف عمده‏يى بر دوش شما آقايان فضلاى حوزه و مدرّسان و عامه‏ى طلّاب و حضرات مراجع عظام است.» همان

بخواهیم، یا نخواهیم برماست که چاره اندیشیم و عمل کنیم. آنچه آسیب می بیند نه حوزه که انقلاب و حکومت اسلامی است زیرا «حوزه در اين نظام بيگانه نيست؛ بلكه از لحاظ حرمت و تأثير واقعى و آينده‏ نگرى، محور و هسته‏ ى مركزى است» هر روز که بر این وضع موجود حوزه گذرد و دست روی دست بگذاریم و اتفاق خاصی نیفتد، اصلاح آن سخت تر از قبل خواهد بود.

[۱] سخنرانى در ديدار با مجمع نمايندگان طلّاب و فضلاى حوزه‏ ى علميه‏ ى قم، ۰۷/ ۰۹/ ۱۳۶۸.