منو

پربيننده ترين مطالب
    • No Post To Show
    • No Post To Show
    • No Post To Show
خانه / گفتمانی / ویژه تحول / رهایی خواص از آموزش عمومی!
ضرورت استعدادیابی طلاب در حوزه های علمیه

رهایی خواص از آموزش عمومی!

شاید شما هم دیده باشید کسانی را که اگر یکبار رانندگی کنند، بار دوم تقریباً توان رانندگی را به تنهایی دارند و حتی بدون یک تذکر، بهترین تصمیم را می گیرند. بر عکس کسانی که اگر حتی یک دوره کامل رانندگی ببینند و چند سال هم اتومبیل برانند، بازهم دچار اشتباهات بزرگ می شوند. مربی رانندگی در جلسه اول آشنایی، استعداد هنرجو را ارزیابی می کند و برای ادامه برنامه ریزی. به طور قطع، کسی که استعداد و توانایی بیشتری دارد، در نحوه ی آموزش و پیشرفت رانندگی متفاوت هست با کسی که اینگونه نیست. شیوه ی آموزش و سرعت آن، همیشه پیرو استعداد و علاقه ی هنرجو است.

نیز تجربه کرده اید بر سر کلاس ریاضی، وقتی معلم برای اولین بار مساله ای را آموزش می دهد، عده ای از دانش آموزان بدون اینکه معلم تکرار کند، توان حل تمام مسائل را دارند اما برخی دیگر، اگر معلم مسأله را بازگو کند و آنها تمام مسائل را هم حل کنند، جز نمره ی ضعیف یا معمولی بهره ای ندارند. معمولا کلاس هایی که از افراد معمولی و متوسط تشکیل می شود، برای دانش آموزان با استعدادتر، خستگی و بی حوصلگی دارد و از سویی تلف کردن وقت و استعدادهای ایشان. نیز از سوی دیگر، اگر مربی به بچه هایی با استعداد برتر توجه کند، دانش آموزان معمولی جا می مانند و تلاش آنها بی بهره. بنابراین مربی همیشه مجبور است رعایت حال ضعیف ترین را کند. تنها راه حل مساله تفکیک دانش آموزان به قوی و معمولی با در نظر گیری سطح استعداد است.

البته صدای درد کلاس های عمومی برای استعدادهای مختلف، از سوی بزرگان حوزه هم به گوش می رسد. حتی در این بین صدای رهبری طنین انداز است. ایشان می فرمایند:

استعدادهای درخشان را در میان حوزه جمع‌آوری و طبقه‌بندی کنیم؛ این از کارهایی است که امروز در دنیا رایج است. نمی‌شود بگوییم که این درس هست؛ هرکس می‌خواهد بیاید، بیاید؛ هرکس هم نمی‌خواهد، نیاید؛ ما این‌طوری درس می‌دهیم و ملاحظه‌ی اضعف مأمومین را می‌کنیم! مگر چنین چیزی می‌شود؟ باید برای اقوای مأمومین هم یک درس ویژه گذاشت. استعدادها باید شناسایی و طبقه‌بندی بشود؛ آن استعداد درخشان برکشیده شود و به او آموخته شود و از او استفاده شود؛ اینها کارهایی است که در جمله‌ی کارهای جدید قرار می‌گیرد؛ اینها باید در حوزه انجام بگیرد.[۱]

متاسفانه حوزه بعد از سابقه هزار ساله ای که دارد، هنوز تجربه ی چیزی به نام آموزش استعدادهای برتر را به طور رسمی ندارد. تنها برنامه ای که فیضیه در این چند سال اخیر پیشنهاد می کند، ارتقایی خواندن است. این در حالی است که سزاوار است حوزه به این نکته ی بدیهی بیش از پیش توجه کند و برایش برنامه داشته باشد. کتاب مخصوص تدوین کند و آموزش همخوان این سطح را سرلوحه قرار دهد. چه ضرورتی دارد همه به یک روش درس بگیرند و بحث کنند؟ تو گویی روش موجود دلیل خاص شرعی دارد که با وجود بدیهی بودن خطایش، هنوز توان نفس کشیدن دارد و برای براندازیش نیاز به بحث ها و دلایل مفصل. کم نیستند طلابی که وقت خود را در کلاس های عمومی به بهای استادِ خوب دیدن به تاراج می گذارند و استاد مجبور به رعایت حال اکثریت است نه آنان.[۲] همچنین سیر اجتهاد برای همه طلاب و دانش آموختگان نباید یکسان باشد. استاد، درسی را که برای افراد عادی می گوید، همان را برای افراد با استعداد بالا و هوش قوی بازگو می کند بدون اینکه تغییری در روش بیان و یا تحقیق باشد و یا مطلب خلاصه تر گفته شود.

نهادینه کردن طرح استعدادهای برتر، اصلا به این معنا نیست که عده ای را از دیگران جدا کنیم. تمام حرف این است که هر کس باید متناسب با استعدادش آموزش بیند و رشد کند. سزاوار نیست عده ای پاسوز دیگران شوند.

[۱]بیانات در دیدار جمعی از روحانیون، ۰۱/ ۱۲/ ۱۳۷۰.

[۲] برای نمونه می توانید سری به درس های سطح عالی اساتید معروف و درس خارج مراجع بزنید.

درباره نویسنده

مدیر سایت
وبلاگ

نظرات

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

asd


Username
Create an Account!
Password
Forgot Password? (close)

adf


Username
Email
Password
Confirm Password
Want to Login? (close)

asdf


Username or Email
(close)