در دفاع از وضع موجود حوزه مطرح می شود که:
قدیمی بودن یک کتاب نشان ضعیف بودن آن نیست، همانطور که آیات و روایات قدیمی هستند اما ضعیف نیستند. در تایید این حرف می گویند امروزه در دانشگاه های معتبر دنیا کتاب طب بوعلی تدریس می شود!!

اما پاسخ:
دقیقا برعکس مدعای فوق، قدیمی بودن یک متن علمی اقتضای ناقص و یا حتی ضعیف بودن آن را دارد؛ چون قاعدتا نتیجه جدیدترین پژوهش ها و تفکرات در آن منعکس نشده است.
حقیقت علم، یک حقیقت متکامل است و طبیعی است که متفکران بعدی گاهی مطلبی را بر مطالب گذشتگان بیفزایند و یا حتی گاهی ملتفت اشتباه در روش علمی گذشتگان شوند؛ مگر این که این شما از اساس معتقد به رشد علم نباشید و زمان برای شما متوقف شده باشد و ملتفت تحول های چشمگیر همه علوم در گذر زمان نشده باشید. در این صورت این سوال مطرح می شود که: چرا کتاب هایی مانند رسائل و مکاسب را در برنامه رسمی حوزه قرار داده اید؟ چرا همچنان کتاب های قبل از این کتب را نمی خوانید؟
ضمنا کتاب قانون در طب بوعلی سینا امروزه نه تنها در هیچ دانشگاه معتبری بلکه اصلا در هیچ دانشگاهی تدریس نمی شود. تدریس کتاب قانون بوعلی در دانشگاه های اروپا مربوط به قرن ۱۷ میلادی است؛ سه قرن پیش! امروزه هم اگر از این کتاب استفاده ای بشود(اگر بشود) تنها در برخی رشته ها و به صورت موضوعی و پژوهشی است و نه کتاب درسی!
اما در مورد قرآن و روایات، به نظر می رسد از روز روشن تر است که حساب این منابع جداست، و این دو منبع الهی فرا زمانی هستند و اصلا یکی از جنبه های اعجاز آنها این است که برخلاف اقتضای طبیعی هر نوشته ای، فرازمانی هستند. و البته این ویژگی فقط مختص این دو منبع است و نه هیچ کتاب دیگر، تاکید می کنم، نه هیچ کتاب دیگری! برخلاف جمله مشهور که:
ثلاثة لیس نهایه، رسائل،مکاسب، کفایه
ما می گوییم:
ثلاثه لیس لها نهایه، العقل و القرآن و الروایة

نویسنده: محمد وحیدی نژاد