حوزه ی منزوی محترم نخواهد بود!

در تاریخ ۲ آبان ماه ۹۶ طی حمله یکی از اراذل و اوباش شهر تهران به یکی از روحانیون، ضمن درگیری و وارد کردن چند ضربه چاقو به این طلبه، او به شهادت رسید. متهم در اعترافات خود عنوان کرده است:
«صبح امروز برای حل مشکلات و دریافت حق و حقوق خود به مقابل مجلس رفته اما موفق به ورود مجلس نشدم، تصمیم گرفتم یک نفر که دارای سمت و مسئولیت است را به قتل برسانم. برای رسیدن به هدفم یک چاقو خریدم و در خیابان پَرسه زدم تا اینکه به مقابل مترو رسیدم و با دیدن یک روحانی به سمت وی حمله‌ور شدم؛ گمان می‌کردم چون مقتول روحانی است، باید دارای سمت و مسئولیت باشد که به وی حمله‌ور شدم»

?حادثه تلخ متروی امام خمینی و به شهادت رسیدن یک روحانی، قلب حوزویان را آزرد. این بار اولی نیست که طلاب به دست اراذل و اوباش مورد حمله قرار می گیرند. بی شک وقوع این حوادث تلخ محصول بی لایقی و بی تدبیری مسئولان دولتی است و نتیجه همه ی آنها به پای روحانیت نوشته می شود.
?نگارنده در عین حال که این وقایع را محکوم می کند اما معتقد است این اتفاقات تلخ می تواند حامل پیام و هشداری برای حوزه و بزرگان آن باشد.
? این انقلاب بخواهیم یا نخواهیم به پای روحانیت نوشته شده است. رشد و عقب ماندگی آن به پای دین و روحانیت نوشته می شود. انقلاب به رهبری حوزه و روحانیت شکل گرفت و با هدایت و پرچم داری ایشان مدیریت شد.
? روحانیت بود که با سخنرانی ها و بیانات خود مردم را در صحنه آورد و مدعی بود می تواند با تحقق مبانی اسلامی عدل و قسط را در سراسر کشور پیاده کند و ریشه هر نوع ظلم و ناعدالتی را بخشکاند. مردم روحانیت را با این شعارها شناخته اند. مردم روحانیت را به عنوان حاکمان و مدیران ارشد این نظام قبول کرده اند. پس جا دارد از خود بپرسند چرا روحانیت خود را کنار کشیده و تنها به نصیحت و موعظه بسنده می کند؟! و به جای حضور فعال در عرصه های مختلف اجتماعی و میدان داری در آن، به دادن شعار از راه دور اکتفا میکند!
?حوزویان باید متوجه باشند بی توجهی و انزوای حوزه نه تنها به احترام آنها می افزاید بلکه در آینده ای نزدیک مشکلات و خطراتی برایشان می آفریند!

?یوسف قربانی