طلاب جوان حوزه ی علمیه اصفهان مطالبات خود را از مدیران حوزه علمیه به شرح ذیل مطرح ساخته اند:

پایه ۵ بودم که میل عجیبی به حضور عملی در عرصه فقه واقعی درونم شعله ور شد. ریشه ی این حس زیبا نیز به استاد اصول الفقه آن ایام مربوط بود. استادی که گرچه سن زیادی نداشت و با اینکه در سال سوم تحصیل درس خارج فقه بود؛ اما تبهر ویژه ای در ورود به فضای روایات و استنباط داشت. حال آنکه افراد بسیاری را دیده بودم که سال ها در رفت و آمد درس خارج فقه و اصول بودند؛ اما هنوز که هنوز است نتوانسته بودند جرأت ورود به فضای روایات را به خود بدهند و آنچه در این آمد و شد محافل علمی اندوخته اند را محک بزنند. افرادی که قریب دو دهه به تحصیل دروس خارج مشغولند ولی از حداقل توانایی های لازم علمی بی بهره اند. متاسفانه باید گفت این تعداد کم نیستند و اکثریت غالب حوزه های علمیه را تشکیل می دهند. براستی چرا بدنه ی غالب حوزه علمیه از توان استنباط و جمع و تفسیر روایات آنگونه که باید و شاید بی بهره است؟

این سوال آن قدر در جان من پررنگ شد و مرا بی قرار ساخت که در اولین فرصت از استاد جوان و پرنشاط خویش وقت گرفتم تا دغدغه های خود را مطرح سازم و راز موفقیت و تسلط وی در مبانی اصول برای جمع و تفسیر روایات را دریابم. وی گفت: راز این رکود علمی در فقدان تمرین های عینی است. طلاب دوره ی سطح چند دوره اصول می خوانند از الموجز گرفته تا اصول الفقه مظفر (ره) و رسائل شیخ (ره) اما کلاسی یا عرصه ای برای تمرین آن ها و روبرو شدن با واقعیت خارجی روایات مهیا نیست. بر همین اساس از قدرت عینی و واقعی بی بهره می مانند؛ درست مثل اینکه کسی رانندگی را فقط از لحاظ تئوری بیاموزد؛ ولی هیچ گاه توفیق نشستن پشت فرمان را نداشته باشد. طبیعی است چنین کسی هیچ گاه راننده ی واقعی نخواهد شد.

از استاد پرسیدم پس شما چگونه توانستید این مهارت را در خود ایجاد کنید؟ ایشان با لبخندی به یاد خاطرات شیرین گذشته ی خود افتاد و گفت: زمانی با استاد عزیز حاج آقا مجید مهدوی کلاس داشتیم ایشان محبت کردند و کلاس فوق العاده ای تشکیل دادند تا بتوانیم آنچه در اصول خوانده ایم را در عرصه ی روایات پیاده کنیم و خود را محک بزنیم. هیچ چیزی شیرین تر و دلنشین تر از آن کلاس نبود. روایتی روی تابلو نقش می بست و این قواعد اصول بودند که برای فهم آن، صحنه ی تابلو را اشغال می کردند. حاج آقا مجید به ما می گفت هرکسی هر قاعده ای متناسب با این روایت به ذهنش می رسد بیان کند. بدین ترتیب این عمل باعث شد ما قدرت واقعی در برخورد با روایات را بیابیم.

براستی آیا بزرگان از این رخوت و یاسی که پس از ۱۰ الی ۱۵ سال تحصیل علوم دینی در طلاب ایجاد می شود احساس خطر نمی کنند؟ آیا نباید تدبیری اندیشید تا بنیه ی علمی طلاب هرچه بیشتر تقویت گردد و وارد عرصه های حکومتی شوند؟

مقام معظم رهبری:

«من احساس میکنم این وضعیت را بسیاری از بزرگان حوزه درست توجه نمی کنند. مسائلشان مسائل دیگری است؛ کارشان کار دیگری است؛ حساسیت هایشان اصلا ربطی به حساسیت های ما که وسط میدان هستیم ندارد. بالاخره وقتی کسی رفت وسط میدان و دشمن را دید و تیر خورد وقتی نقل می کند باور نمی کنند.»(۱۳۷۹/۷/۱۵)

اینک -همانگونه که مقام معظم رهبری (دامت برکاته) مطالبه گری را حق مسلم و واجب طلاب و فضلای حوزه علمیه از اعاظم خویش دانسته اند تا حوزه علمیه از این رکود سرد و خاموش بیرون آید- سؤال طلاب جوان از آیت الله حسینی بوشهری، حجت الاسلام فرخ فال و آیت الله طباطبایی به عنوان مدیران حوزه های علمیه سراسر کشور، حوزه علمیه قم و اصفهان این است که برای بهره وری بیش از پیش طلاب در عرصه فقاهت طی این چند سال مسئولیت شما چه اتفاقات و دگرگونی هایی رخ داده است؟ چرا تمرین های عینی و عملی هیچ گاه در صحنه ی حوزه علمیه بروز نداشته است؟ چرا اکثر طلاب توان ورود به عرصه روایات را ندارند؟ آیا اشکال به تمامی طلاب بر می گردد یا وقتی می بینیم خروجی غالب یک مجموعه ایراد دارد اشکال را باید جای دیگری جست و جو کرد؟ اقدامات مدیریتی شما تا چه حد توانسته اوامر رهبری پیرامون تحول حوزه علمیه را تحقق بخشد؟

منبع: ندای اصفهان