نویسنده: هادی چیت ساز

اگر نبود که ایشان پیشقدم جریان تحول خواهی در حوزه شود و مدام آن را مطالبه کند؛

اگر حمایت هایشان از ایده های جدید طلاب جوان و نوآوری ها نبود؛

اگر دلسوزی ها و طرح های ایشان برای اصلاح سیستم حوزه نبود؛

اگر نمی گفتند که باید کتابها عوض و متن ها ساده شوند؛

اگر نبود که روش فقه جواهری را نیازمند پیشرفت و متکامل بدانند؛

اگر ایشان طرح برپایی کرسی های آزاد اندیشی را نمی دادند و بارها آن را تکرار نمی کردند؛

اگر وجود شورای مدیریت حوزه را ضروری نمی دانستند؛

اگر نبود که حوزه را عقب مانده خطاب کنند وعلاج آن را در لزوم حرکت جدی رو به جلوی طلاب و آگاهی از علوم و نظریات جدید دنیا معرفی کنند؛

اگر به مؤسسات و مراکز تازه کار و انقلابی، میدان نمی دادند؛

اگر دست ردی بر سینه ی حوزه ی متحجر و سیلی محکمی بر حوزه ی سکولار نمی زدند؛

و اگر احساس خطر نمی کردند و مجددا انقلابی ماندن حوزه ها را، به مساله ی روز ما بدل نمی کردند؛

و اگرهای دیگر،

شاید کمتر کسی پیدا می شد که خطر تحجر، انقلابی نماندن، عقب افتادگی، سکولاریزه شدن، کم آگاهی، میدان ندادن به جوانان و پافشاری بر همین کتابها را بر زبان آورد و آنها را تذکر دهد، زیرا حداقل اتهامی که می دید، بی ادبی به گذشتگان و سوء نیت بود. دوم، محکوم شدن به ضعف بنیه ی علمی، بی سوادی و ناپختگی  و سوم قصد آشوبگری!

خدای را هزاران مرتبه شکر که رهبر عزیز دیدی ژرف دارند و تقریبا همه چیز را تذکر دادند و حتی برای مسئولین پیشنهادتی هم داشتند.

اما این اتفاق نامبارک است که برای هر حرف اصلاحی اگر حضرت آقا موضع دارند، ما هم آن را عَلم و دفاع کنیم، اما آنجا که چیزی نگفتند، ساکت بنشینیم و بر دهن دیگران بکوبیم، بجای اینکه استدلال و برهان ایشان را دقیق گوش جان سپاریم و تنها نقد عالمانه و مؤدبانه کنیم.

مطلوب آن است که اگر حضرت آقا یکی را اشاره کردند، صدتای دیگر را ما خود کشف کنیم و حرفش را بزنیم و با همکاری یکدیگر برای اصلاح آن گام برداریم نه اینکه منتظر بمانیم تا اگر ایشان چیزی گفتند، آن کنیم. شاید هم کسی پیدا شود به نگارنده بگوید: برادر، چه می گویی؟ هنوز بیشتر حرف هایی که حضرت آقا زدند و مطالباتی که داشتند، روی زمین مانده، آنوقت تو می گویی حرف های نزده را هم بیاییم بزنیم و دیگران را به یاری خواهیم؟!!!