شنیده اید می گویند هر چیزی زمان بندی مناسب خودش را دارد مانند تحقیق در یک موضوع خاص که نهایتا در یک بازه ی سه ماهه باید تکمیل گردد، همچنین تحصیل باید در یک زمان متعادل و مطلوب برنامه ریزی شود بگونه ای که شخص بعد از فارغ التحصیلی، پویایی و نشاط لازم را برای به ثمر رسیدن بنیه ی علمی خود دارا باشد و گرنه محصل، رها در گرداب مشکلات و معضلات می شود. قانون تعیین زمانِ مناسب برای هر کاری، سنت نانوشته ی موفقیت در این عالم است. زمان، اینقدر مهربان نیست که هرکاری را هر زمانی هوس کردیم، بتوانیم انجام دهیم یا بیش از وقت معمول، زمان را سرگرم کنیم. او می گذرد و ما را پیر می کند.

از پیامدهای این سنت، تعیین یک بازه زمانی برای پیشرفت اکثر افراد با استعدادها و ذوق های مختلف است که می توان موفقیت اکثریت را در آن تعریف کرد. البته هستند کسانی که به کمتر از این زمان به مقصد می رسند و نیز افراد بسیار کمی که حاجتشان به مدت بیشتری است. این سنت به عنوان یک قانون در بسیاری از عرصه ها جاری و ساری است.

از اصل این قانون که بگذریم، سطح های یک و دو حوزه از این قانون تبعیت می کنند و مراحل علمی را در یک بازه زمانی معین طی می کنند، اما درس خارج که مرحله ای حساس و حیاتی است برای شنای عمیق تر طلبه در دریای فقه و اصول و رفع اشکال در این دو، با تمام محاسنی که دارد از سنت مذکور تبعیت نمی کند و قانون زمان بندی در آن جریان ندارد. در واقع پیروی نکردن از این سنت و نبود زمان بندی مناسب در تعیین زمان درس خارج جزء نقص های این مقطع به حساب می آید و از موفقیت در آن می کاهد. هنوز معلوم نیست تقریباً چه مقدار زمان برای تحصیل این مقطع ضروریست و به چند ساعت کلاس و مطالعه نیاز دارد؟ البته ناگفته نماند که موضوع و روش بررسی آن است که زمان مناسب را تعریف می کند و تعیین زمان بر محوریت آن می چرخد ولی به هر حال زمان اجتهاد عمومی و تخصصی باید مشخص باشد.