?آقای علیدوست شما حرّتر از این حرفها هستید!

?پاسخ استاد اکبرنژاد به بیانات اخیر استاد علیدوست :

?عرض سلام و ادب خدمت برادر بزرگوار آیت الله علیدوست(حفظه الله)
?بی شک از ارادت قلبی بنده نسبت به خود مطلعید و اینکه شما را جزو معدود نظریه پردازان حوزه می دانم و نه تنها در عیان که حتی در خفا نیز از شما مکرر به نیکی یاد کرده ام. البته هیچ وقت نیز محبت هایتان را نسبت به خویش فراموش نمی کنم. من از این منظر به حضرتعالی نگاه می کنم؛ به شما که بنای بر حرّیت در اندیشه دارید و بحمد الله وامدار هیچ جریان و تشکلی نیستید چه در حوزه و چه در بیرون از آن.
?از این منظر می خواهم بپرسم: اینکه شصت درصد از طلبه ها بدون انگیزه سر کلاس می روند و عمدتا اساتید از اوضاع حضور و غیاب آنها و بی اعتنایی به مباحثه و ملاحظه حواشی و… نالانند، اینکه در تمام استانهایی که سفر کرده بودید، مشکل اصلی مدیران مدارس را بی انگیزگی طلاب یافتید، چطور باید تحلیل شود؟ آیا ما باید نظام آموزشی و عناوین کتب فعلی را مفروض بگیریم و با این فرض به این پدیده بپردازیم و از خود بپرسیم: چه کار کنیم که این طلبه ها دوباره انگیزه درس گرفتن سیوطی و مغنی یا شرح لمعه یا رسائل و مکاسب و کفایه را بیابند و آنگاه پاسخ بدهیم که باید از فضیلت نویسندگان آن بگوییم(کما اینکه آقای فاضل توصیه می کردند!) یا تأکید کنیم که این کتابها رگ و ریشه تمام مسائل جدیدی است که باید بعدها به آن بپردازیم(کما اینکه حضرتعالی اصرار دارید!) یا مثلا نام بزرگانی مثل امام و مطهری و بهشتی و صدر و … (رحمة الله علیهم) را بیاوریم و بگوییم آنها هم با این کتابها به آن درجات مقبول رسیده اند(کما اینکه بسیاری از اساتید ابراز می کنند!) یا نه باید قدری در پیش فرضها تردید کنیم؟
? مثلا:
پیش فرض اینکه: همه طلبه ها باید در یک نظام آموزشی واحد بالاجبار فقه و اصول بخوانند آن هم نه یک دوره که چهار دوره!
پیش فرض اینکه: همه باید درس خارج بروند، آن هم نه یکسال و دو سال که دست کم ده سال!
پیش فرض اینکه: طلبه باید سه سال معطل ادبیات و منطق شود. آن هم با کتابهایی که قدمت برخی به بیش از ۶۰۰ سال می رسد!
پیش فرض اینکه: رسائل و مکاسب باید خوانده شود!
?برادر بزرگوار و سرور عزیز به خدای بزرگ قسم، تا وقتی که نمی خواهیم در این پیش فرضها تردید کنیم، مطمئن باشید هیچ کدام از مشکلات حل نخواهد شد و روز به روز بر دلسردی طلبه و استاد خواهد افزود. چرا باور نمی کنیم که ما در عصر سرعت زندگی می کنیم. سه سالی که حوزه برای ادبیات می بلعد، غیر از سه سال پنجاه یا صد سال گذشته است. سه سال در زمان ما زمان بسیار زیادی است. در سه سال علم دو برابر می شود، زندگی چهره عوض می کند و انسان متحول می شود.
?باور کنید طلبه امروز نه تنها با محتوا که حتی نمی تواند با ادبیات صد سال پیش ارتباط بگیرد. انسان معاصر، انسان دست به نقد است. نمی تواند ده سال منتظر باشد تا شما چیزی به او بدهید(که صد البته هم نمی دهید!) او می خواهد زودتر به هدف برسد. او انتظار دارد شما به استعدادهای او احترام بگذارید. در سفره دین گرایش های مختلف و متنوع ایجاد کنید تا هر کسی به فراخور توان و میلش بهره بگیرد. او انتظار دارد شما منطق فهم دین را در حل مسائل مورد نیاز خود یا جامعه اش بیاموزید نه اینکه ده ها سال او را معطل مسائلی کنید که دغدغه او نیست و آنگاه بفرمایید: اینها مقدمه فهم چیزهایی بودند که دلتان می خواست بدان بپردازید. انسان عصر ما آماج اطلاعات گسترده و بی نظم است، سرعت به قدری زیاد شده که اغلب تمرکز را از ما می ستاند. در این فضا اگر مطالب شما کشش و کنش لازم را نداشته باشد، قطعا رها می شود.
?برادر من؛ انتظار از اساتید خوشفکر و متخلّقی مثل حضرتعالی این است که به جای تکرار همان حرفهای قشر متحجّر، حرف تازه ای بزنید و امیدی در دلها ایجاد کنید. گاه به بزرگان هم تذکر بدهید و از مدیران مطالبه کنید. نه اینکه مدام در مقام توصیه برآمده و با حرف های تاریخ گذشته منتظر افزایش انگیزه طلبه ها باشید.

✳️ارادتمند؛ محمد تقی اکبرنژاد

?فایل صوتی بیانات استاد علیدوست را در آدرس زیر می توانید دریافت کنید.

https://t.me/feghahat/4903