بعضی کوه نوردان برای صعود به قله و فرود از آن، همیشه در یک مسیر قدم می زنند وتابع یک سبک حرکت هستند و به سبک ها و مسیرها و جاده های دیگر اصلاً فکر نمی کنند. برایشان پیروی از عادت و مسیر دیرینه، گواراتر است از قدم زدن در مسیری نو و لو اینکه زحمت کمتری داشته باشد و سرعت بیشتری. اما عده ای دیگر به عکس آنها تا آنجا که عقل و تجربه ی بشری یاریشان کند، همیشه در پی کشف مسیرهای ساده تر و روان تر هستند و تعصبی بر سبک و مسیر گذشته ندارند و فقط در حد یک مسیر و سبک به او نگاه می کنند نه تنها مسیر و سبک. نمایش عکس های فتح قله جهت فکر نکردن به مسیرهای دیگر، اعتباری نزد ایشان ندارد.

دو روش عادت به مسیر و سبک دیرینه، و قانع نشدن به سلوک های قدیمی، در همه رشته ها و مهارت ها از جمله آموزش و تدریس و علم آموزی وجود دارد. بسیاری از سبک های قدیم آموزشی، مناسب شرایط و اقتضائات آن دوران بودند و تاریخ انقضای آنها، مدت هاست که به فرجام رسیده. هرچند گاهی می توان بر اصل به وجود آمدن آن روش در همان زمان هم اشکال کرد. چه لزومی دارد به خاطر نتیجه گرفتن عده ای از یک روش، همگان در همان مسیر حرکت کنند، و روش های دیگر را تجربه نکنند؟ مگر نه این است که بسیاری از رشدها و پیشرفتهای امروز بشر، صدقه سر تن دادن به روش های آموزشی جدید است؟ به کدام حجت شرعی می توان پذیرفت که استادی در یادگیری سبک های نوین آموزشی و استفاده از آنها، کوتاهی کند؟ از حوزه انتظار می رود در سنت های حسنه همیشه پیش قدم باشد نه اینکه در آخر صف معطل بماند. به کار گیری تکنولوژی در علم آموزی به استفاده از چراغ و مهتابی و تخته وایت بُرد ختم نمی شود. سبک های مختلف آموزشی اینقدر تنوع دارند که می توانیم برای هر علمی، و برای هر بخش از آن علم، از جدول و نمودار و … سبکی را به عنوان بهترین مدل آموزشی معرفی کرد. عمل کردن به این نکته، کمترین فایده ای که دارد رفع کسالت از دانش پژوهان و چند برابر کردن حظ ایشان در یادگیری و ثبات مطالب است. فقط کافیست اطلاع داشته باشیم و به کار گیریم.

لزوم استفاده از ابزار و روش های نوین در تعلیم و تزکیه، نکته ای نیست که بیش از این مجال سخن داشته باشد. سزاوار نیست مهد علم و دانش در استفاده از روش ها و فنون جدید آموزش و تعلیم، عقب بماند، بلکه باید تا آنجا پیش رود که خود، تولید کننده در این زمینه باشد و به دیگران سبک های نو را عرضه کند نه اینکه از تجربه های دیگران فیض برد. این انتظار، تنها همت و دغدغه ی بیش از پیش اساتید را می طلبد.