بدون تعارف

?دو روش در بیان موضوع سخنرانی وجود دارد:
۱.اصلا موضوع سخنرانی اعلام نمی شود، یا در حد کلیات است، مانند شرح حدیث معراج که مخاطب درک خاصی از آن ندارد.
۲. موضوع به صورت جزئی و ریز بیان می شود، مثل حال خوش معنوی و نشاط در زندگی.
?اعلام موضوع قبل از سخنرانی، مانند تیتر در یادداشت است. اگر بهترین مطلب، با بهترین قلم نگاشته شود اما خالی از تیتر باشد، نگاه کسی را جلب نمی کند. در مقابل، یادداشت متوسطی که خود را به تیتر، سوتیتر و عکس می آراید، خوانندگان زیادی پیدا می کند. امروزه، روش اول سخنرانی در بسیاری از کشورهای دنیا منسوخ است. بسیاری از مردم، حضور در جلسه ای را که موضوعش اعلام نشده، جسارت به خویش می دانند. از این رو، رسم بر این است که از پیش، موضوع اعلام شود؛ حتی منابعی برای مطالعه و پرسش و پاسخ معرفی شود تا مخاطب نسبت به مطالب حضور ذهن کافی داشته باشد.
?جای تأسف دارد که روزانه هزاران سخنرانی در شهرهای بزرگی مثل اصفهان و تبریز برپا شود، اما چون موضوع جلسه یا مشخص نیست، یا به اطلاع مردم نمی رسد، آنطور که انتظار می رود، استقبال نمی کنند و این یعنی هدر رفتن انرژی و امکانات بدون بهره وری لازم. مردم دردهای دینی دارند، اما جلسه ی مطلوب خود را نمی یابند. بدون تعارف بگویم، از علل اصلی خلوت شدن سخنرانی های مذهبی، چگونگی تبلیغ روحانیت است، نه اینکه مردم از دین استقبال نمی کنند، یا جذب برنامه های صدا و سیما شده اند.
?هادی چیت ساز