?نگاه به مدیران

?از روز اول که حوزه آمدیم، از داستان های علما برای ما گفتند. حتی معاونت تهذیب سالانه تقویم هایی را چاپ می کند که داستان های زاهدانه ی علما در آن موج می زند. باشد که طلبه ها الگو بگیرند و عمل کنند. معمولا دو نوع داستان نقل می شود:
۱. داستان هایی که هدفشان ایجاد انگیزش علمی در طلاب است. مثلا فلان عالم در شبانه روز، ۱۷ ساعت کار علمی می کرده؛ دیگری با نور مهتاب درس می خوانده و… . علت بازگویی این خاطره ها در این است طلاب تشویق شوند تا بهتر درس بخوانند و اصلا به دنبال مدرک نروند.
۲. داستان هایی که هدفشان ترویج روحیه ی قناعت در طلاب است. بالاخره، علم گاهی ثروت آور است و از سوی دیگر، طلاب الگوی مردم هستند. پس باید زاهدانه زندگی کنند. مثلا از قناعت کم نظیر صاحب جواهر و شیخ انصاری (ه) تا بی کولر بودن حضرت روح الله (ره) در گرمای نجف می گویند.
?مخاطب هر دو نوع داستان، عموم طلاب هستند. اما نوع اول، برای طلاب مبتدی و سطح کاربرد بیشتری دارد و نوع دوم برای مدیران حوزوی.
?سوال: آیا این خاطره های درس آموز، تأثیری هم دارند؟
?جواب: آری، به شرط آنکه ابتدا، داستان های نوع دوم، در مدیران و مسئولان حوزوی تأثیر گذارند، وگرنه داستان های نوع اول هم بی تأثیر خواهند بود. استادی که در خانه ی لوکس زندگی می کند، چه خبری از زندگی طلبه اش در زیر زمین های نمور دارد؟
?حضراتی که معمولا ساعت ۷:۱۵، با ماشین های ۳۰-۴۰ میلیونی به محل کارشان می آیند، قرار است برای کدام طلبه ها اندیشه کنند و برنامه بریزند؟ -بگذریم-
?زبانِ رفتار و منش برخی اساتید و مدیران و مسئولان، به طلبه ها نصیحت می کند که تنها به زندگی آرام و بی دغدغه فکر کنید و نه هیچ چیز دیگر.
◼️نویسنده: هادی چیت ساز