محرومیت، یکی از روش‌های مهم تربیت و از جمله‌ی آخرین گزینه‌های آن است. «آخِرُ الدَّوَاءِ الْكَي‏» تکبر و استغنا گاه جز با رها کردن درمان نمی‌شود. انسان چموش که خود را از ولیّ خدا بی‌نیاز و مستغنی می‌یابد، باید طعم تلخ یُتم را بچشد و سرگردانی را تجربه کند و به صخره‌های جهالت و سیاه بختی بَر خورد و زیر چکمه‌های مستکبران لِه شود و زیر فشار نگاهشان، زهرِ ذلت را جرعه جرعه بنشود تا شاید با پای خود به سوی ولی‌ّ الله باز گردد و سر در دامن رحمت خدا بگذارد و در برابر او ادعا نفروشد و از فرمان او سر بر نتابد و امر و نهی او را به جان بخرد. این داستان وحشتناک و حکایت غم‌بار و زندگی ذلت‌بار همچنان‌ ادامه خواهد یافت تا انسان نیاز خود را به ولیّ خدا باور کند و از نیاز گذشته و به اضطرار برسد و با اضطرار او را بخواند و بخواهد که در این صورت ندای اجابت خدا را خواهد شنید که فرمود: «أَمَّنْ يُجيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ وَ يَجْعَلُكُمْ خُلَفاءَ الْأَرْض‏» (نمل،۶۲) به امید آن روز بزرگ باشکوه…