خون حسین^(ع) و اصحابش كهكشاني است كه بر آسمان دنيا راه قبله را مي نماياند. بگذار اصحاب دنيا ندانند. كرم لجن زار چگونه بداند كه بيرون از دنيايي كه او تن مي پرورد، چيست؟ زمين و آسمان او همان است، و اگر او را از لجن زار بيرون كشند، مي ميرد.

امت محمد^(ص)  را آن روز جز حسین^(ع) ملجأ و پناهي نبود. چه خود بدانند و چه ندانند، چه شكر نعمت بگزارند و چه نگزارند، واقعه ي عاشورا دروازه اي از نور است كه آنان را از ظلم آباد يزيديان به نور آباد عشق رهنمون مي شود…

اگر نبود خون حسین^(ع)، خورشيد سرد مي شد و ديگر در آفاق جاودانه ي شب نشاني از نور باقي نمي ماند… حسین^(ع) چشمه ي خورشيد است.[۱]

[۱] شهيد سيد مرتضي آويني- فتح خون